dilluns, 25 de febrer del 2008

Ironman austria 2004, mi primer Ironman

Estas son las sensaciones que sentí cuando hice Austria 2004, espero que os sirva como una pequeña inyección de motivación

IRONMAN AUSTRIA

3,8 KM NADANDO-180KM BICICLETA- 42,195 KM CORRIENDO



Todo empezó hace un año, como una broma, entre risas con unos amigos, sabiendo que, las palabras que soltaba respecto a la posibilidad de que hiciera el iron man, se las iba a llevar el viento, pero a veces, la vida, te indica claramente el camino que debes seguir. Estaba en un periodo de poca actividad de deporte. Tras años de interminables sesiones de bicicleta, por circunstancias de la vida, llevaba 2 años sin hacer deporte de fondo de manera seria. Pero todo cambió. Conocí a la gente adecuada y estuve en el sitio exacto, en el gimnasio arsenal. Allá conocí a un grupo que estaban haciendo triatlones y que, el que menos, llevaba 6 iron man en sus piernas. Me fascinó.
Soy una persona de extremos, capaz de lo peor si algo me desmotiva pero capaz de lo mejor si algo me motiva, eso sí, un auténtico amante de los retos. Y esto es exactamente lo que es el iron man. No es una carrera sinó un auténtico reto contra el límite de uno mismo. Y que mejor que testar el cuerpo haciendo tres deportes que entre sí no tienen nada que ver, nadar 3800 metros, hacer 180km en bicicleta sin poder hacer drafting (no poder ir a rueda) y acabar corriendo un maratón (42,195 km).
Han sido meses de entreno muy específico, haciendo mucho hincapié en la bicicleta, unos 300 km a la semana, nadando 8000 metros por semana y corriendo 50 km semanales (¡¡¡¡¡Debería haber corrido más!!!!!). Notas como a medida que entrenas tu cuerpo va notando sensaciones raras. Correr después de hacer bicicleta es algo que es violentísimo para los cuadriceps, y las caderas actúan de una manera nada uniforme. A medida que se iba acercando la fecha me iba creando auténticas dudas. Cada día del último mes que pasaba se me iba metiendo en la cabeza de que no podría acabar, pero al llegar a Klagenfurt (Austria) todo cambió.
Partí de Barcelona el martes 30 de junio. Con todo lo necesario para competir y con toda la ilusión metida en la mochila. Me despedí de mis padres, en mi madre se reflejaba con notoriedad la preocupación de lo desconocido. Sólo me repetía “si estás cansado para, que no pasa nada”. Si que pasaba y no se podía parar. Habían sido demasiadas hora invertidas en este proyecto, muy grande me tenía que ocurrir para abandonar.
El miércoles amaneció un día radiante, espectacular. 30 grados en el corazón de austria. Me alojé en una pensión tipo “la casita de Heidi” preciosa, con una gente encantadora. Con los nervios y sin saber que hacer, me cambié y decidí ir a hacer el circuito de la bici. Era un circuito de 60km con 450 metros de desnivel y que el día del iron man tenía que realizar 3 veces. Rodé bien, ¡¡¡que buenas sensaciones tenía!!!, me crucé con varios participantes, ¡todo el mundo parecía muy bueno!.
Los días posteriores fueron de auténticos nervios. Llegaron mis amigos, en total éramos 9, nos encontramos, comíamos, dormíamos, comíamos, suerte que llegaba la carrera porque con los nervios no paraba de comer. Todo eran suposiciones, comparaciones, cualquier cosa para refugiarse en un ápice de tranquilidad. Pero no sabía realmente que era lo que me esperaba y eso me inquietaba.
Llegó el domingo, 4 de julio de 2004. Día clave en mi vida. Me levanté a las 3:50. Bajé a desayunar, en el hotel nos juntamos un total de 20 atletas. Las miradas eran profundas, de concentración de nervios y, al menos en mi caso, de miedo. Fue un desayuno copioso, no paraba de comer pensando en que seguro que lo necesitaría a medida que avanzara la competición. Al acabar nos dirigimos hacia el iron city. El iron city es un megacomplejo de carpas donde se concentran todas la actividades del iron man, zonas de transición de bicicleta y correr, y la entrada a la zona de salida.
6:55 de la mañana, faltaban 5 minutos para la salida. Me había puesto el neopreno, las gafas en su sitio, el gorro encajado, ya solo faltaba ir a la orilla del lago. Me despedí de mi novia como el militar que se va a iraq. En nuestras miradas se cruzaron ilusión, miedo, incertidumbre…
La aglomeración de gente era impresionante. Parecía pleno día y sin embargo eran menos de las 7 de la mañana, no cabía un alfiler alrededor del muelle del lago. En la orilla 2100 personas por un sueño. Desde el más pro que intentará bajar de las 8 horas hasta el que sabe que va a estar 17 horas sufriendo, desde el chaval de 20 años hasta la mujer de 70. Todo el mundo por un objetivo, por una superación, todo el mundo por intentar superar la que probablemente es la prueba individual de un día más dura del mundo.
Se dió la salida y los primeros momentos fueron muy agobiantes. Golpes y más golpes en el agua para coger la posición adecuada. Sólo pensaba en salir del agua para coger la bicicleta. La natación en el iron man, pese a que la distancia es considerable (3800 metros), no es más que un trámite. Tras 1h05 minutos salí del agua y me dirigí hacía la zona de transición para equiparme con lo adecuado para la bici. El griterío era espectacular. Mi novia, Ana, y todo el grupo de mujeres e hijos de los amigos que estábamos allá, me animaban con ilusión. A Ana se la veía emocionada, contenta porque sabía lo importante que era para mi salir del agua sin haber sufrido ningún agobio, me daba mucha tranquilidad saber que ella estaba allí.
Cogí la bicicleta, estaba contento, una sonrisa enorme, era mi punto fuerte. Como he dicho anteriormente, me esperaban 180 km( 3 vueltas a un circuito de 60 km) y 1350 metros de desnivel acumulado. Fui muy bien durante todo el rato, encontrando las piernas muy ágiles y aupado por el innumerable público que había durante todo el circuito, en especial, en las zonas de subida donde podíamos encontrar un escenario más propio del tour de Francia. Acabé la bicicleta con un tiempo bueno, 5h10 minutos a algo mas de 35 km/h de media, estaba muy contento, ¡”sólo faltaba el maratón”!.
Empecé a correr cuando llevaba 6h34 minutos de carrera. Había nadado 3800 metros y había hecho 180 km en bicicleta, más el tiempo que estuve en las transiciones. Me quedaba un coloso, algo que la gente se lo toma como un hecho de superación, era difícil de entender que para mí solo fuera una prueba más cuando hacía un año el solo hecho de acabar un maratón era más que un logro. Mi carrera a pie se dividió en 2 partes. Los primeros 22 km me encontré más o menos bien. Dentro de lo que cabe las piernas me respondían, el sol era intenso pero los ánimos de la gente ayudaban a que no me concentrara en el calor si no que me concentrara en los aplausos. Pero me faltaba lo peor. No me podía imaginar el sufrimiento que me esperaba.
Llevaba 8h 34 minutos, solo me faltaban20 km corriendo, mi cabeza hacía números y me veía capaz de bajar de las 11 horas. Pero el cuerpo y más concretamente las piernas, rebentaron. Un intenso dolor se apoderó de mis cuadriceps y no podía correr más. Fue algo inexplicable porque apenas 500 metros antes corría con normalidad pero sucedió y las piernas se agarrotaron. Empecé a andar, tenía que acabar, no contemplaba la posibilidad de abandonar. Habían sido demasiados sacrificios, demasiadas horas de entreno, demasiadas ilusiones en lograr algo que poca gente en el mundo puede hacer. Fui andando lento pero con la mirada al frente. Cuanto más lento iba más me animaba la gente. Había quilómetros, concretamente en el 27 y en el 34 que las lágrimas se apoderaban de mis ojos, me dolían tanto las piernas…. Fueron 4 horas larguísimas, sí, 4 horas para hacer 20 km, pero los hice. Llegué al km 41 de la maratón oí como alguien me decía “come on iron man, 1 km for your dream”. Esas palabras me dieron fuerzas para correr como podía, con paso muy torpe me dirigía hacia meta y la gente no paraba de animarme. Las lágrimas, con una fuerza nada habitual, se volvieron a apoderar de mis ojos. Lo había logrado. 100 metros antes de cruzar la meta vi a Ana. Su expresión cambió por completo. Del miedo y de la intranquilidad pasó a la alegría y a la emoción. Le hice un gesto de alegría, también era su iron man, y 100 metros después, envuelto en un griterío ensordecedor, entré en la meta sin fuerzas si quiera para poder levantar los brazos.

12h34 minutos, Josef Ajram Tarés, FELIZMENTE IRON MAN. FELIZMENTE FINISHER

3800 metros nadando- 1h05 minutos
180km bicicleta- 5h10 minutos
42,195 metros corriendo- 6h

21 comentaris:

angelo ha dit...

eres un grande jose estoy muy agradecido de formar parte de este projecto y conocer gente que me ayude a lograr mi primer ironman hasta pronto

Anònim ha dit...

Jordi que ya estamos en la maraton!!! Semana de nervios!
Nos vemos seguro el sabado en Probike. Ando muy liado con trabajo, suerte que esta semana es globera!
Comentando la jugada con Marcel saldré con la liebre de 3h30 y en el km30 decido como sigo!:-)
Aprovecho para darle las gracias a Marcel (trainer)y a Miriam (Intemperie)

Anònim ha dit...

Hola Rubén! Qué ganas de que llegue ya el domingo.. Yo esta semana tenía pensado tirarmela a la bartola descansando, y ayer fui a Intemperie para hablar con Myriam y me dijo que de eso nada.. Me sugerió que hoy rodara durante 1h 15', mañana fartlek suavecito y el viernes otro rodaje. Respecto a la liebre, yo seguiré a la de 3h 45' y si me veo con fuerzas subiré el ritmo en los últimos 10 km. Es mi primer maratón y no quiero quemarme. Nos vemos el Sábado y lo hablamos!!

Josef, excelente crónica. Desde aquí quiero felicitarte por tus logros, pero sobretodo quiero expresarte mi más sincero agradecimiento por el empeño que pones en que todos podamos sentir la misma emoción que sentiste tú ese día. Gracias, tío! Por supuesto este agradecimiento es extensivo para toda la gente de Probike - Intemperie que aporta su granito de arena para que todo salga bien, como Myriam que ayer sin conocerme de nada se portó genial conmigo. Con gente así es un placer formar parte de este equipo.

Por cierto Josef, nos conocimos hace unos años cuando íbamos al NYC en tu coche superpetón. Tal vez ya no me recuerdes.. Por aquel entonces me hubiera partido la caja literalmente si me hubieran dicho que volveríamos a re-encontrarnos en estas circunstancias!! Así es la vida.. y los caminos que nos llevan por ella. Tengo ganas de volver a verte!

Salutacions a tots els futurs i a la futura finisher. Fins ben aviat companys!

Josef Ajram Tares ha dit...

Ostia que bueno!!! En la charla me sonaba una cara... llevas gafas y trabajas o trabajabas en un restaurante de la c/avignon??

Anònim ha dit...

Suerte que fuiste a Intemperie! Yo hoy 12km a 130-150ppm + 8 progresivos, mañana clase de spinning y viernes 10km a 110-130ppm.
Me veo que nos encontramos en el km 30-35 para acabar apoyandonos para acabar con 5 seg. de diferencia!
Hasta el sabado!

Anònim ha dit...

Así es, Josef! El día de la presentación me hubiera gustado saludarte pero estabas muy solicitado, y me dio reparo acercarme. Me alegro de que nuestros caminos vuelvan a cruzarse :D Nos vemos pronto tío!

Rubén, esa liebre de 3h 30' me está tentando.. y muchoooo!!! Además, creo que podría ser reconfortante ir con alguien, para apoyarnos en los malos momentos. Por otra parte no se si puede ser contraproducente buscar el 3:30 en mi primer maratón. Y si petara por querer forzar demasiado..? No se, a priori me parece que tenemos un nivel bastante parecido. En fin.. el sábado lo hablamos!!

Quines ganes de que tot començi. Fins aviat companys!

Anònim ha dit...

Jordi el sabado hablamos!, pero lo mejor es acabar de decidir segun las sensaciones del domingo por la mañana. Como descansemos, nervios, etc... El nivel que tenemos: igualito! El resto es tema coco: para mi es uno de los objetivos de la temporada y me he ganado intentar estar por el 3h30!:-) jijiji!

Xavi GP ha dit...

supongo que el sabado nos distribuiremos por grupos. me pido un puesto en el grupo de troncos. yo me hago el muerto y que la corriente me lleve :-)

Anònim ha dit...

rubén-> De coco voy bien, lo que me da miedo son las patas. Aunque hagamos tiempos calcados en Mitja, hasta hace cosa de 2 meses ni me había planteado participar en la maratón; en cambio para tí es uno de los objetivos de esta temporada. Creo que intentaré seguir tu estela, aunque no puedo asegurar nada. Si te parece bien podemos quedar un poco antes en Probike y comentamos un poco la jugada.

xapas-> Si el de troncs estigués ple, que em guardin una plaça al grup de "Medusas". :D:D

Salutacions per a tots. Ens veiem dissabte!

Anònim ha dit...

rubén-> He ojeado la prueba de esfuerzo que me hice el mes pasado y según indican en el resumen, creo que podría aguantar sin petar, aunque quizás muy justito. Ya no queda nada para el domingo.. Qué nervios tío!!

Entrenamiento extensivo y competiciones muy largas (maratón).- Velocidad aproximada de 12 km/h (5 m/km).- Frecuencia cardíaca aproximada de 155 psm

Anònim ha dit...

Yo la prueba de esfuerzo la hago dentro de dos semanas para afinar para Lisboa y Niza.
El tema es muy personal, yo la primera maraton salí con liebre de 3h45 y pete por culpa de las bambas:-( y en la segunda llegue petado de ir a un ritmo lento. Es dificil acertar a la primera.
Tu decides pero podrías salir con la de 3h30 y en km 20 con calma decides si sigues o frenas, yo creo que es una distancia que te da para corregir estrategia!
Yo llegaré a Probike a las 12:15, pero sin dinero que me conozco!jijiji! Acabo de recoger el dorsal y ya me he comprado una técnica sin mangas para el domingo!:-)
Se prevee calor, mala noticia!!!

Anònim ha dit...

Rubén-> mañana quieres quedar y calentamos un rato? Por si no hubiera tiempo de que nos pongamos de acuerdo, yo mido 1.90m, llevo el pelo rapado, la pierna derecha tatuada y algunos piercings.. vamos, que soy bastante fácil de reconocer.. si me vieras dime algo tío! Y si no, que tengas mucha suerte mañana, y ánimos para lograr ese 3:30 que tanto te has currado!!

Espero que us hagi anat tot bé aquest matí!! Ha sigut un plaer conèixer a algunes persones avui. Espero que el dissabte pugui coneixer a més de vosaltres, i tornar a veure els que ja conec.

Pd: quin puntàs lo de la sèrie de TV3, no us sembla?

Fins aviat!!

Anònim ha dit...

Aunque somos pocos los que escribimos se que hay varios que lo leen!
JORDI FELICIDADES FIERA!!!
Para que todos lo sepan: me ha pasado en el km35 SOBRADISIMO!!! a ritmo de 3h30! Yo me he quedado en 3h38;-) se puede mejorar pero feliz!
Para el tema running a Jordi le usamos de liebre!
Ruben

SANTIAGO ha dit...

La motivación está por las nubes!!!
jejeje
Eso es bueno!!
:)
Hay que montar un FORO ya mismo!!

Xavi GP ha dit...

en foroactivo podemos montar uno, con permiso de Probike, claro está.

yo el sábado me lo pase muy bien, no pensaba que estaria peor nadando, pero pensandolo bien, en una de 25 (donde nado) me da más palo.

en fin, aquest proper dissabte més, ja tinc una flacucha a casa, ja veurem que pasa, aquestes rodes tan primes es fan força respecte.

baixaran les temperatures, a veure si haurem d'anar amb culot llarg ara.

Anònim ha dit...

Muchas gracias, Ruben!! La verdad es que me ha salido todo a pedir de boca. De hecho, debutar en Maratón con 3h30' es algo con lo que no contaba hace unos días, pero esta mañana tuve la certeza de que podía conseguirlo. Me encontré con Pere y ya se lo dije.. 3:30!! Así que me impuse el ritmo de 5 min/km desde el principio, y pude mantenerlo a lo largo de la carrera. Genial!! Felicidades a tí también por ese 3h38, seguro que si no hubiera hecho tanto calor hubieras rebajado unos cuantos minutos. Ánimos que seguro que si te lo sigues currando así, en la próxima fijo que cae marca!! Y si puedo ayudar para que lo logres, por supuesto estaré encantado de hacerlo :)

Per cert, avui mentre corria, en més d'un tram he arribat a emocionar-me. Definitivament, córrer una marató és una experiència molt enriquidora, i no només en el pla esportiu sino també en el pla personal. Ho recomano a tothom.

Ens veiem dissabte!!

Sergi ha dit...

buenas !!! el sabado me lo pase muy bien con el grupo, hice mis primeros amigos y me motivo mucho el ver los sabios consejos que te da la gente que sabe.....

ayer toco ir a ver la maraton y aprovechar para correr un poco, me hice mi propia media maratoon por las calles de barcelona. ambientazo total !!! vi la llegada de josef y a marcel lo vi muy delante en los primeros kms luego le perdi el rastro....

a ver si el sabado sale un dia guapo y podemos disfrutar de una bonita matinal ciclista.... hasta pronto !!

pd: la tecla del acento no funciona en este ordena....sorry !!

Sergi ha dit...

se me olviadaba comentar que lo del foro me parece una idea cojonuda.....
puede ser una buena idea para compartir impresiones y de paso quedar para entrenar.

un saludo

Anònim ha dit...

En Josef i en Marcel també van córrer ahir?¿? Quan tornava cap a casa vaig trobar-me en Josef, i a diferència de mi, vaig veure'l taaaaant increiblement sencer.. que ni vaig imaginar-me que podia haver acabat de fer una marató. Però és clar.. és SuperJosef! Así que Josef, si lees esto perdona por no haberte preguntado cómo te fue, pero me engañaste por completo :D Me hizo mogollón de ilusión encontrarte!

Ens veiem dissabte,
Jordi

Zuji ha dit...

Hola a todos, soy Zuji y Lanzarote'09 será mi primer Ironman. Veo que hay mucho nivel entre vosotros y la verdad es que quiero ponerme las pilas ya para ir adquiriendo la forma y conseguir acabar con dignidad el Ironman.
Habeis recibido ya el detalle de los entrenamientos?
Alguien sabe de un club en Barcelona que entrene para triatlones?
Gracias y nos vemos el sábado!
Ánimo!

Xavi GP ha dit...

hola zuji,

yo recibi uno en el mail, pero no se si es el definitivo, entiendo que en funcion del nivel en cada disciplina nos deberemos aplicar más, o mucho más.

yo por ejemplo ahora casi no hago bike, creo que es donde estoy mejor, aunque el sabado igual acabo cogiendo los ferrocarriles, vete a saber.

de momento a correr para bajar peso, y en la piscina practicando el "punt mort", el otro día sin tabla casi encuentro petroleo ;-)

nos vemos el sábado.